Sa isang tahimik at payapang bayan na nakatayo sa tabi ng isang asul na dagat, mayroong isang batang lalaki na nagngangalang Andoy. Siya ay kilala sa kanilang bayan bilang masigasig na mambabasa, palaging nakatutok sa mga salita ng mga kwento at aklat. Minsan, sa kanyang paboritong silid-aklatan, natagpuan niya ang isang luma at misteryosong libro na may pamagat na "Kaharian ng mga Genre." Agad na naakit siya dito, parang tinatawag siya ng mga pahina nito upang tuklasin ang mga kwento ng iba’t ibang genre sa panitikan. Habang binubuksan niya ang libro, tila may mga lihim na nag-aantay na ibulgar sa kanya.
Sa kanyang unang pahina, nakatagpo siya ng makapangyarihang tauhan na walang iba kundi si "Biag ni Lam-ang," isang epiko ng mga Ifugao. "Huwag mong kalimutan, Andoy, na kami ay mga kwento ng kabayanihan at walang takot na pakikipagsapalaran!" sigaw ni Lam-ang, habang ang mga bituin sa likod niya ay tila sumasayaw sa bawat salin ng kanyang kwento. "Mayaman ang aming estruktura; naglalaman kami ng mga simbolismo na bumabalot sa karanasan ng ating bayan at kultura. Sa mga epiko, natutunan natin ang halaga ng damdamin, mga tunggalian, at mga aral na ipinasa mula sa henerasyon hanggang henerasyon."
Pagkatapos ng kanyang makulay na kwento, lumabas mula sa isang madilim na sulok ng libro si "Ibong Adarna," ang enggrandeng simbolo ng alamat. "Ako ay kwento ng pamilya," wika niya, "kung saan ang pagsubok sa katapatan at pag-asa ay nagsasanib. Sa aking kwento, matutunghayan mo ang mga pagsubok na dinaranas ng mga tauhan at ang mga aral na nagmumula sa kanilang pagkakasalungatan." Ang mga mata ni Andoy ay kumikislap sa tuwa. Naramdaman niya ang bigat ng responsibilidad ng mga kwentong ito sa pagbibigay-diin sa kahalagahan ng pamilya at pagmamahal.
Habang naglalakbay siya sa mga pahina ng aklat, biglang napansin ni Andoy ang isang pamilyar na nilalang. Si "Noli Me Tangere," na tila nag-aanyaya sa kanya. "Huwag kalimutan ang aming mga nobela!" sabi ni Ibarra. "Kami ay salamin ng lipunan, mga kwentong tunay na naglalarawan ng mga problema at hidwaan ng ating bayan. Binubukas namin ang mga mata ng mga tao upang makita ang mga hidwaan at ang kanilang mga pangarap." Ang kanyang tinig ay puno ng damdamin, at naisip ni Andoy kung paano ang mga nobela ay hazel na nag-uugnay ng mga karanasan at pagbibigay liwanag sa mga suliranin ng lipunan.
Sa kanyang paglalakbay, isang malamig na simoy ng hangin ang dumaan. Isang grupo ng mga maikling kwento ang lumitaw, ang mga ito'y puno ng saya at lungkot. "Kami ang mga kwentong naglalaman ng mga aral na madaling maunawaan!" sigaw ng isang kwento na may ngiting nakakaengganyo. "Bagamat kami ay maikli, hindi kami nagkukulang sa damdamin at mensahe. Sa kahit anong oras, maari kaming maging gabay o kwentong makapagpasaya sa iyo." Ang mga ito ay tila mga bituin na nagbibigay ng liwanag sa madilim na mundo ng mga suliranin.
Isang araw, habang nagmumuni-muni si Andoy sa kanyang mga natutunan, naisip niya na ang mga genre sa panitikan ay parang mga kulay sa isang malaking obra maestra. "Kahit magkakaiba ang kanilang anyo at estilo, nagkakasama-sama sila upang lumikha ng masining na larawan ng ating kultura at pagkatao. Bawat genre ay may natatanging katangian, at sa pamamagitan ng pag-unawa dito, mas mapapalalim natin ang ating pag-unawa sa ating sariling kwento," naisip niya, habang tinatapos ang kanyang kwento.
Sa kanyang pagbabalik sa bayan, dala ni Andoy ang mga kayamanan ng kaalaman mula sa kanyang kaharian ng mga genre. Itinaguyod niya ang pag-aaral at pag-usapan ng mga kwento kasama ang kanyang mga kaibigan at guro, umaasang ang bawat isa ay magiging bahagi ng mas makulay na kwentong ito. Sa bawat salin ng kwento, siya ay nagdala ng inspirasyon at paglakas, na nag-udyok sa iba na tuklasin ang kaharian ng panitikan na puno ng kayamanan at aral.
