Sa isang masiglang bayan ng San Isidro, kung saan ang bawat tao ay may kanya-kanyang kwento na puno ng sigla at damdamin, may isang batang lalaki na nagngangalang Ramil. Siya ay kilala sa kanyang masiglang personalidad at sa kanyang hilig sa pakikipag-usap. Subalit sa likod ng kanyang ngiti ay isang lihim na pag-aalala - palagi niyang nararamdaman na may kulang sa kanyang mga sinasabi. Sa tuwing siya ay nakikipag-usap, tila ba ang kanyang mga saloobin ay hindi maipahayag ng maayos. Nang umaga ng isang araw, nagpasya siyang magtanong sa kanyang matalik na kaibigan, si Liza, na palaging wala sa mga tanong na hindi kayang sagutin. “Liza, paano ba ako makakabuo ng mas malinaw at organisadong mensahe?” tanong ni Ramil na may pag-aalinlangan. “Bakit hindi ka sumali sa aming pagtutulungan? May mga paraan para mapabuti ang iyong komunikasyon!” sagot ni Liza na tila hawak ang susi sa kanyang mga problema.
Ngunit hindi natapos ang kanilang usapan roon. Nais ni Ramil na mas malaman ang tungkol dito kaya't nagpasya siyang mag-explore sa kanilang paaralan, na tila naging bahagi na ng kanyang sariling kwento. Habang naglalakad siya sa koridor, napansin niya ang isang grupo ng mga mag-aaral na nagtutulungan sa isang proyekto. Ang mga ngiti at tawanan ng kanyang mga kaklase ay tila nag-aanyaya sa kanya. Nilapitan niya sila na puno ng kuryusidad at nagtanong, "Paano ninyo nagagawa na pare-pareho ang inyong mga ideya habang nagtutulungan?" Isang batang babae na may makulay na buhok ang sumagot, “Ang sikreto ay ang pagbuo ng malinaw na mensahe! Dapat ay maayos ang ating mga ideya at kaya nitong maipahayag ng maayos ang ating mensahe.” Sa mga salitang ito, parang nakalimutan ni Ramil ang kanyang mga pagdududa; tila nakita niya ang posibilidad na umunlad.
Habang naglalakad si Ramil pauwi, puno ang kanyang isipan ng mga aral na natutunan niya. "Kailangan kong maging mas tiyak at organisado sa aking mga sinasabi," bulong niya sa sarili. Kaya't nagdesisyon siyang magsanay. Nakaupo siya sa kanilang sala kasama ang kanyang pamilya, at nagsimula siyang mag-ensayo sa pagpapahayag ng kanyang mga saloobin. Sa bawat salitang kanyang sinasabi, sinisiguro niyang ang bawat bahagi ng mensahe ay naging mas malinaw. “Ma, Pa, gusto ko sanang ibahagi sa inyo ang aking mga pangarap,” simula niya. Habang patuloy siya sa kanyang pagsasanay, unti-unting naging mas madali para sa kanya na ipahayag ang mga ideya at damdamin. Natutunan ni Ramil na ang pagsasanay at pag-iisip ng mga organisadong ideya ay mahalaga sa pagbibigay ng magandang mensahe. Sa kanyang paglalakbay at pag-unlad, natuklasan niya na ang komunikasyon ay hindi lamang tungkol sa pagpapahayag kundi sa pag-unawa at pagkonekta sa iba.
