Isang umaga sa Barangay San Isidro, ang mga kabataan ay nagtipon-tipon sa ilalim ng matibay na puno ng mangga, animo'y isang mini-kongreso ng mga ideya at pangarap. Ang amoy ng mainit na kape at mga paboritong snack na inihanda ni Nanay Nena ay nagbigay ng kasiyahan at init sa kanilang talakayan. Si Marco, ang lider ng grupo, na may taas na 5 talampakan at may maitim na buhok, ay punung-puno ng sigla habang pinaplano ang kanilang proyekto para sa susunod na buwan. Pero habang siya’y nag-uusap, napansin niyang tila may mga muka na nakausli, at mga mata na hindi nakatuon sa kaniya. Bakit kaya parang nahihirapan silang makinig? Dito, nagtanong si Marco, "Kumusta na kayo?" At sa mga sagot na bumangon mula sa kanilang mga bibig, naramdaman niya na may mga hadlang sa kanilang komunikasyon na kailangang tuklasin.
Biglang sumingit si Liza, na hindi mapakali, may dalang mabigat na puso at isipan. Nakita ni Marco ang kanyang mga mata na puno ng pangamba. "Baka kasi hindi tayo magkakaintindihan. Ang mga ideya natin ay parang mga piraso ng puzzle na hindi tugma!" wika niya na may tinig na nanginginig. Napagtanto ni Marco na ang mga hadlang sa komunikasyon ay hindi lamang physical kundi emosyonal at kultural. Nakita niya ang pagkakaiba-iba ng pananaw ng bawat isa sa kanilang grupo, na tila mga kulay ng bahaghari: ilan ay madilim, ilan ay maliwanag, at ang iba’y halos wala pang kulay. Kailangan nilang maging maingat sa kanilang mga salita, na dapat ay mapuno ng respeto at pag-unawa. Pinaalalahanan sila nito na ang pagkakaintindihan ay hindi lamang sa kung ano ang sinasabi kundi pati na rin sa kung paano ito sinasabi.
Habang nagpatuloy ang talakayan, nagtanong si Rhea na may kumpiyansa, "Paano natin malalampasan ang mga hadlang na ito?" Sa mga salitang iyon, tila nagbukas ng pinto ng pag-asa si Marco. Nakita niyang may mga kamay na nakataas, handang magbigay ng mungkahi. "Kailangan nating maging mas bukas, bilang mga kaibigan at kaklase. Dapat nating pahalagahan ang opinyon ng bawat isa at maging handa sa pagtanggap ng mga pagkakaiba-iba," sabi ni Marco. Isa-isa, nagbigay ng kanilang opinyon ang bawat isa, at nakabuo sila ng isang brainstorming session na tila isang bubong na nagtataguyod ng kanilang mga ideya. Sa kabila ng takot at pag-aalinlangan, natutunan ng grupo na mahalaga ang pagkilala sa mga hadlang na ito upang mas mapadali ang kanilang komunikasyon, at sa huli, nagkaisa silang magsagawa ng mga aktibidad na makakatulong sa kanilang pakikipagkomunikasyon, kasabay ng sama-samang pagtulong sa isa’t isa.
Isang umaga sa Barangay San Isidro, muling nagtipon ang mga kabataan, hindi lamang para sa proyekto kundi upang maging mas matibay na grupo. Ang kanilang pakikipagtulungan ay tila isang awit na sabay-sabay nilang inawit, puno ng mga pangunahing mensahe mula sa kanilang mga nakaraang talakayan. Ang mga hadlang ay hindi na isang balakid kundi isang pagkakataon para sa paglago. Ang bawat isa ay lumalabas mula sa kanilang shell, naging mas aktibo at mas handang makinig. Naalala nila ang sinabi ni Liza, "Ang pagkakaintindihan ay nagsisimula sa ating mga puso." At doon pa lang, mga daliri na nagtatapik sa ibabaw ng mesa ang kanilang naging simbolo ng pagkakaroon ng bukas na komunikasyon, ng pagtanggap sa isa’t isa at ng pagbuo ng mas magandang kinabukasan para sa kanilang proyekto. Kung anuman ang kanilang mga hadlang, sama-sama nilang susugurin at hahanapin ang mga solusyon, dahil ang tunay na halaga ng komunikasyon ay ang pagbubuklod ng kanilang mga puso at isipan.
