Isang araw sa isang maliit na bayan sa Pilipinas, ang mga kabataan ay nagtipon sa ilalim ng isang matandang puno ng mangga sa harap ng kanilang paaralan. Ang mga dahon nito ay tila nagkukwento, sumasayaw sa hangin na dala ng malamig na simoy mula sa karagatang malapit. Sinalubong sila ng kanilang guro, si Gng. Santos, na may ngiti sa kanyang mukha at may dala-dalang mga libro at kagamitan. Para sa araw na iyon, ang kanyang layunin ay ipakita sa mga estudyante ang kahalagahan ng pagbuo ng makabuluhang mga tanong na maaaring magpaunlad ng diskurso sa mga talumpati. "Mga anak," aniya nang may siglang boses, "ang isang magandang tanong ay may kapangyarihang magbukas ng puso at isip ng tagapakinig. Maaari itong maging susi sa mas malalim na pag-unawa at pag-uusap."
Habang lumalapit ang panahon ng talumpati, ang mga kabataan ay punung-puno ng pananabik at kaba. Alam nila na ang mga tanong na kanilang bubuuin ay hindi lang basta mga salita; ito rin ang magiging paraan upang maipahayag ang kanilang saloobin at mga ideya. Sinalubong nila si Mang Juan, isang lokal na eksperto sa pagsasalita, na nagdala ng mga kwentong puno ng karunungan mula sa kanyang mga karanasan. Nagbigay siya ng talumpati tungkol sa kanyang mga proyekto sa komunidad, kung paano niya pinagsama-sama ang mga tao para sa mas makabuluhang layunin. Habang nakikinig ang mga estudyante, nag-umpisa silang mag-isip ng mga pahayag mula kay Mang Juan: "Paano natin mapapalakas ang ating komunidad?" at "Anong mas malalim na mensahe ang nais mong iparating sa iyong talumpati?" Ang mga tanong na ito ay tila nagpasiklab ng apoy sa kanilang isipan, isang apoy na handang ideklarang boses ng kanilang henerasyon.
Matapos ang matinding talumpati, nagbigay si Gng. Santos ng pagkakataon para sa mga katanungan. Ang unang magtatanong, si Maria, ay may ngiti sa kanyang mga labi na puno ng determinasyon. "Mang Juan, ano po ang mga hakbang na maaari naming simulan upang mapanatili ang aming komunidad na nagkakaisa?" Ang tanong na ito ay hindi lang nagbigay-diin sa kanyang interes, kundi pumasok ito sa puso ng lahat. Isa-isa silang nagsalita, may mga tanong tungkol sa pagkakaisa, tungkol sa mga posibilidad ng mga proyekto para sa kanilang bayan. Sa bawat sagot ni Mang Juan, kanilang nadiskubre ang iba't ibang aspeto ng mga isyu sa kanilang bayan. "Kailangan natin ng mga tanong na hindi lang basta-basta, kundi mga tanong na magbibigay-daan sa mas malalim na pag-usapan," patuloy ni Gng. Santos.
Sa bawat tanong, parang unti-unting napapanday ang isang daan patungo sa mas malalim na pag-unawa. Ang mga kabataan — na noon ay parang mga bulaklak na nakatago sa lilim ng mangga — ay ngayo'y namumukadkad sa kanilang mga bagong natutunan. Habang ang mga tanong ay lumalabas, ang bawat sagot ay tila isang salamin na nagpakita sa kanila ng katotohanan tungkol sa kanilang bayan at sa kanilang sarili. Ang diskurso ay hindi lamang naging masigla, kundi nagdulot din ito ng inspirasyon at pag-asa. Ngayon, hindi lamang sila nakikinig kundi sila rin mismo ang bumubuo ng diskurso na puno ng kabuluhan. Sa kanilang mga tanong, nagising ang diwa ng kanilang komunidad, puno ng pag-asa at posibilidad na sila ang magiging susunod na henerasyon ng mga lider at tagapagsalita, handang magdala ng pagbabago para sa kanilang bayan.
