Sa isang maliit at payapang bayan sa tabi ng dagat, mayroong isang batang babae na nagngangalang Liwayway, ang pangalan niya ay nagmula sa umagang nagliliwanag. Kilala si Liwayway hindi lamang sa kanyang galing sa pagsasalita kundi pati na rin sa mahusay na paggamit ng kanyang katawan sa pagpapahayag ng damdamin. Sa lungsod na ito, kung saan ang mga hayop ay may sariling kwento at ang mga alon ng dagat ay tila nakikinig, lumaki si Liwayway na may pangarap na ipakita sa kanyang mga kasama ang kahalagahan ng wastong kilos at ekspresyon. Sinasabi ng kanyang guro na "ang katawan ang unang tagapagsalita," kaya naman palaging sinisiguro ni Liwayway na ang kanyang mga galaw at ekspresyon ay umaayon sa kanyang mensahe. Sa kanyang pasukan sa Baitang 12, nag-desisyon siyang ipakita sa kanyang mga kaklase ang kahalagahan ng wastong paggamit ng katawan sa komunikasyon sa pamamagitan ng isang espesyal na pagsasanay.
Isang araw ng Miyerkules, habang nag-uusap sila sa ilalim ng lilim ng puno ng mangga, nag-organisa si Liwayway ng isang makulay at masayang pagsasanay para sa kanyang klase. Mula sa kanyang sikat na pangarap na makilala sa bayan, nais nyang ipakita ang iba’t ibang damdamin sa pamamagitan ng mga kilos at ekspresyon. Habang nagkukuwentuhan sila, nagbigay siya ng halimbawa gamit ang isang simpleng sitwasyon: isang tao na naiinis. Sa kanyang pagpapakita, isinuong niya ang kanyang mga kamay at ipinatong ito sa kanyang mga balikat, sabay sabing, "Ito ay isang senyales ng aking inis, na ipinapahiwatig ng aking mga nakataas na kilay at pandidilat ng mata." Hawak ang kanyang mga kaklase, nakikita nila ang pagkakaiba ng pakikipag-usap gamit ang tamang kilos at ang simpleng pagsasalita lamang, at naglaan ng oras upang talakayin ang kanilang mga obserbasyon.
Habang patuloy ang kanilang pagsasanay, nagkaroon sila ng mga eksperimentong pagbuo ng mga eksena kung saan kailangan nilang ipakita ang iba’t ibang damdamin gamit ang kanilang katawan. Mula sa saya na ipinahayag ng pagtalon at pagtawa hanggang sa lungkot na naipahayag sa pagdapo ng mga kamay sa dibdib, bawat kilos at ekspresyon ay nagbigay-diin sa mensahe ng kanilang mga pagtatanghal. Dito, napagtanto ng mga kaklase ni Liwayway na ang wastong paggamit ng katawan ay hindi lamang isang kasanayan, kundi isang sining na may buhay at damdamin. "Mahalaga ang ating katawan sa pagpapahayag ng ating mga mensahe. Kapag tama ang ating kilos, mas naiintindihan ng iba ang ating sinasabi," wastong ipinahayag ni Liwayway. Sa huli ng kanilang mga pagtatanghal, nakikita ang mga mata ng kanyang mga kaklase na nagniningning, puno ng bagong kaalaman at inspirasyong ibinigay ni Liwayway.
Sa pagtatapos ng kanilang pagsasanay, nagpasalamat ang kanyang mga kaklase, hindi lamang sa bagong kaalaman kundi sa inspirasyong ibinigay ni Liwayway. Ang mga ngiti at palakpakan na bumalot sa kanilang grupo ay tila mga alon ng dagat na nagdadala ng mga pangarap at pag-asa. Napagtanto nilang lahat na ang tamang paggamit ng katawan ay susi sa mas epektibong komunikasyon. Sila'y umuwi na may ngiti sa mga labi, handang ipamahagi ang kanilang natutunan sa iba. Sa bawat salin ng kwento ni Liwayway, nagbigay siya ng ilaw at pag-asa sa mga nakapaligid sa kanya, na sa huli ay naging bahagi ng kanyang misyon – ang paglitaw bilang isang mas mahusay na tagapagsalita at tagapaglusog ng mensahe sa kanilang masalimuot na mundo.
