Sa isang tahimik na baryo sa Pinas, may batang nagngangalang Lito na may pusong puno ng kuryusidad at pagmamahal sa kasaysayan. Tuwing Linggo, inaabangan niya ang mga kwento ng kanyang Lola sa kanilang lumang bahay na may mga dingding na puno ng mga larawan ng mga bayani. Ang mga kwentong ito ay tila mga kayamanan na kanyang sinisikap ganap na maunawaan, lalo na ang mga pangyayari sa Himagsikan. Minsan, habang abala ang kanyang mga kaibigan sa paglalaro, siya'y nakaupo sa tabi ng kanyang lola, nakikinig sa mga kwentong puno ng sakripisyo at pag-asa.
Isang umaga, nagpasya si Lito na hindi lamang makinig, kundi tuklasin ang mga kaganapan sa kanilang bayan na may kaugnayan sa Himagsikan. Tinawag niya ang kanyang mga kaibigan na sina Maria, Miguel, at Rina. "Tara! Maglakbay tayo sa ating isipan at alamin ang ating kasaysayan!" sigaw ni Lito na puno ng sigla. Sabay-sabay silang naglakbay sa parang ng kanilang imahinasyon, kung saan ang lahat ng kanilang natutunan ay nagkaroon ng buhay. Napagdesisyunan nilang bisitahin ang kanilang guro na si Mang Dindo na may malawak na kaalaman tungkol sa mga pangyayari sa Himagsikan.
“Ah, ang Himagsikan ng 1896!” umpisang sagot ni Mang Dindo habang nakatanim ang mga mata sa kanyang mga mag-aaral. "Alam niyo ba na ang sigaw ng Balintawak noong Agosto 1896 ay tanda ng ating paglalaban para sa kalayaan? Ang mga magulang natin ay nakipaglaban hindi lamang para sa kanilang sarili, kundi para sa kinabukasan ng susunod na henerasyon!" Dumaloy ang kwento sa kanyang bibig, sinamahan ng mga detalye ukol sa mga puwersang Kastila at ang pagnanais ng mga Pilipino na maging malaya. Hinayaan niyang pumasok sa kanilang isip ang mga alaala ng mga taong nagbuwis ng buhay para sa kanilang lupain.
Habang umuusad ang kwento, nag-alab ang damdamin ni Lito at ng kanyang mga kaibigan. "Sino ba si Andres Bonifacio?" tanong ni Maria na may pag-usisa sa kanyang boses. "Si Bonifacio, anak ko, ay ang tinaguriang Ama ng Himagsikan," ang sagot ni Mang Dindo, tila bumabalot sa kanyang mga salita ang paggalang. "Ang kanyang sigaw na ‘Mabuhay ang Kalayaan!’ ay umabot sa puso ng bawat Pilipino. Siya ang nagpasimula ng Katipunan at nagbigay inspirasyon sa maraming tao. Mahalaga ang kanyang sakripisyo, kaya’t dapat nating alalahanin ang kanyang mga nagawa para sa ating kalayaan!" Sa mga salitang iyon, nabuo sa isip ni Lito ang imahen ni Bonifacio, nakatayo na may bandila sa isang kamay at puso na puno ng pag-asa.
"Ano naman ang nangyari sa mga digmaan?" tanong ni Lito na puno ng damdamin at pag-usisa. "Maraming mahalagang labanan ang naganap mula 1896 hanggang 1898, tulad ng Labanan sa San Juan del Monte at Tejeros," sagot ni Mang Dindo. "Ito ay mga laban na puno ng pawis, dugo, at sakripisyo. Maraming mga bayani ang namayapa, ngunit ang kanilang mga pangarap at ideya ang nagbigay liwanag sa ating kasalukuyang kalayaan." Habang nagtutuloy si Mang Dindo sa pagkukwento, inilarawan niya ang mga sandali ng labanan, ang tunog ng mga baril, at ang sigaw ng mga tao na naglalaban para sa kanilang bayan, na tila buhay na buhay sa isip ng mga bata.
Kumulo ang damdamin ng bawat bata habang unti-unting bumubuo ang kanilang kaalaman at pagmamalaki sa kanilang lahi. Ang Himagsikan ay hindi lamang kwento ng nakaraan; ito ay piraso ng kanilang pagkatao na bumabalot sa kanilang pagkakakilanlan bilang mga Pilipino. Matapos ang kanilang pagtuklas, foung kagalakan ang nagpalutang sa kanilang mga puso. "Huwag natin kalimutan ang ating mga bayani!" pasigaw na sabi ni Lito. Ang kanyang mga kaibigan ay tumango at napatunayan na ang kwento ng Himagsikan ay hindi nagtapos sa mga pahina ng libro, kundi patuloy na nakatira sa kanilang puso at isipan, handang ipaglaban ang tunay na kalayaan at kasarinlan.
